woensdag 24 september 2014

Alcest - Shelter

Alcest

Shelter (2014)

Prophecy Productions



Iedereen heeft een plek waar diegene zich het veiligst voelt. Een plek waar je kunt ontsnappen van de realiteit, waar je jezelf kan opladen. Waar je de confrontatie met jezelf aan kan gaan. Voor de meeste is dat een eigen huis, maar voor anderen is dat een plek in de natuur. Voor Neige, de frontman van het Franse Alcest, is dat de zee. Met de conceptplaat Shelter verkent Neige zijn eigen schuilplaats en het resultaat is een briljante shoegaze plaat.

De black metal invloeden van Alcest waren op de vorige plaat al minimaal, op Shelter zijn deze invloeden totaal verdwenen. Het album kent alleen cleane vocalen, er zijn geen helse schreeuwen te bekennen. De band speelt dromerige post-rock die doet denken aan de zon en de zee. De schijf is opgenomen in de Sundlaugin Studio in IJsland. Geproduceerd door de producer van Sigur Rós, Birgir Jón Birgisson. Om het af te maken hebben de IJslandse dames van het strijkkwartet Amiina de cd voorzien van viool- en cellopartijen.

Na de rustige en experimentele intro ‘Wings’ maakt het eerste nummer ‘Opale’ gelijk al een serene indruk. Het is alsof de groep boven op de wolken de track ten gehore brengen. De prachtige riff en de ingetogen, bijna fluisterende stem van Neige doen zelfs de grootste pessimist zuchten van geluk. Opvolger ‘Le Nuit Marche Avec Moi’ is een kalmerende wandeling met de nacht zelf. Zoals de titel al deed vermoeden. Stilistisch gezien lijken de nummers sterk op elkaar. De nuanceverschillen en duidelijk verschil in tempo en sfeer maken het tot een gevarieerde schijf. Zonder de typische stijl die Alcest beheerst te verliezen.

Op ‘Voix Sereines’ horen we Alcest in topvorm. Een surreëel nummer dat de glockenspiel op een wonderbaarlijke manier laat samensmelten met de gitaarpartij. De teksten op Shelter zijn voornamelijk in het Frans geschreven, met de uitzondering van ‘Away’. Deze gaan allemaal over bijzondere ervaringen die in de context van de natuur worden beschreven. Ze sluiten perfect aan op het concept van de plaat die eerder beschreven is. Het Engelstalige ‘Away’ beschrijft bijvoorbeeld hoe de zanger graag zou willen dat zijn gedachtes één worden met de zee. De titeltrack ‘Shelter’ beschrijft de intentie van de plaat het beste. “Mon cœur appartient à la mer”, Neige zingt in het nummer dat zijn hart behoort tot de zee. Dat is zijn schuilplaats en tevens inspiratie.

Als de laatste noten van het minder sterke, maar epische slottrack ‘Délivrance’ zijn gespeeld dan is de rust totaal overgedragen op de luisteraar. De reis die Neige met zijn groep Alcest op Shelter heeft vastgelegd is een aaneenschakeling van mooie momenten. Hier en daar valt de groep in herhaling, maar het doet niet af van de ervaring. Alcest laat zien dat elke plaat een nieuwe uitdaging is en brengt elke keer weer vernieuwende elementen in de muziek. Het is een heerlijk serene beleving. Klasse.


dinsdag 2 september 2014

The Howl Ensemble - Prooi

The Howl Ensemble

Prooi (2014)

Eigen Beheer


Den Haag heeft er een nieuwe instrumentale post-rockband bij: The Howl Ensemble. Zij hebben kortgeleden hun eerste album uitgebracht met de naam Prooi. Erg toepasselijk gezien de naam van de groep. De vijf songs die op de schijf staan lijken weinig, maar dat zijn ze niet. Meer dan een half uur genieten van The Howl Ensemble

Opener 'Cloud' knalt vanaf de eerste seconde. Ze hebben geen vijf minuten nodig om een song op gang te laten komen zoals bands in het genre dat vaker doen. De eerste helft is dromerig en krachtig, waarna de track zich ontwikkelt tot een soundtrack van een post-apocalyptische film om later weer verder te gaan op het motief van de eerste helft. Het is een lange track die niet langdradig wordt en dat is bij dit genre een must.

Waar de eerste track meer shoegaze en post-rock elementen bevat, kent 'Time = Warped' meer invloeden vanuit de technische muziekgenres. Denk aan mathrock en progressieve rock. De details, zorgen net als bij het voorgaande nummer voor een coherent geheel. Tevens laat de track zien dat de drie mannen hun instrumenten tot in de puntjes beheersen en veel tijd hebben gestopt in het perfectioneren van het geheel. 

'Gunslinger' is het kortste nummer op de plaat en heeft een herkenbare intro dat je irriteert of je totaal verrast. 'Howl' kent de volgende passage uit een gedicht van Allen Ginsberg:    

"I saw the best minds of my generation destroyed by madness, starving hysterical naked,
dragging themselves through the negro streets at dawn looking for an angry fix,"


Het gebeurt niet vaak dat een lokale band veel indruk weet te maken met een debuut. The Howl Ensemble is een groep om in de gaten te houden, laten we hopen dat het niet lang duurt voor ze nieuw materiaal gaan opnemen. Als ze de kwaliteit van deze cd kunnen evenaren dan zal het wel goed komen. Het materiaal is niet baanbrekend en zal voor de liefhebbers van eerder genoemde genres op momenten bekend in de oren te klinken. Dat is echter niets om je druk over te maken. Verbaast u zich ook niet als dit over een paar jaar niet meer van toepassing is. 


De schijf is gratis te streamen en te koop via Bandcamp. Voor fysieke versies kun je ze via Facebook bereiken.

donderdag 12 juni 2014

Rico & A.R.T. - Irie

Rico & A.R.T

Irie (2014)

Topnotch



Wat baalde Rico (Ricardo McDougal), bekend van Fakkelbrigade en Opgezwolle, toen Snoop Dogg besloot zich om te dopen tot Snoop Lion. Ze hadden namelijk beiden het idee om een reggae-album uit te brengen. Gezien de populariteit van Snoop zal niemand zeggen dat Ricardo de rapper voor was. Gelukkig heeft Ricardo dit van zich afschreven in Brief Aan Snoop en besloten om de plaat af te maken met A.R.T. (Ali Reza Tahoeni).

Jamaica

Voor de doorgewinterde Nederlandse hiphopfans zullen Rico en A.R.T. niet onbekend in de oren klinken. De nieuwe plaat Irie brengt minder veranderingen met zich mee dan je zou denken. Ricardo rapt nog steeds en A.R.T. leent zich nog steeds als beatkunstenaar. In tegenstelling tot Snoop zet Ricardo geen Jamaicaanse stem op en heeft geen nieuwe pseudoniem. Toch zijn de teksten heviger en de muziek luchtiger dan je zou verwachten van het duo. De raps zijn zwaar, maar kent passende humor die naadloos aansluiten op de positieve reggaeklanken.

Het gelukzalige gevoel

Met de titel van de plaat bedoelt Ricardo een gelukzalig gevoel, geen zorgen aan je hoofd. Dit was niet het gevoel dat Ricardo op dat moment ervoer, maar het gevoel dat hij zou willen ervaren. Hij speelt met het irie-gevoel op alle tracks, terwijl hij zich eigenlijk neergeslagen voelt. In dat opzicht is het hem gelukt, want nergens voelen de tracks zielig of somber. Zelfs niet op het prachtige Naaktslak over de periode dat hij alleen op straat kwam te staan, het mooie Opa over zijn overleden familielid of Zombie over clubbers die alleen ’s avonds hun nest uitkomen. Ricardo heeft voor Irie de nodige gasten opgetrommeld. De afsluitende track Je Weet trakteert ons op Typhoon en Sticks. Dan hebben we nog Henny Vrienten, de zanger van Doe Maar, die op maar liefst acht nummers meespeelt.

Verslavend

Foutjes en falen vind je niet zo snel op Irie, behalve in de figuurlijke zin. Een meesterwerk is het ook niet. Man en Vrouw en We Komen Terug zijn prima, maar bereiken niet de hoogte van de andere tracks. Dat is helemaal geen zonde, want wat er overblijft zijn een twaalftal uitstekende nummers die bij elke luisterbeurt meer vrijgeven. Sterk en verslavend.

Wel luisteren als:

Je overal de positiviteit van kan inzien.

Skanken één van je hobby's is.

Volgens jou hiphop in alle muziek te vinden is.


Niet luisteren als:

Je DMT (album) ook maar niks vond.

Reggaemuziek allemaal hetzelfde klinkt volgens jou.

Verlangt naar de wintermaanden.


Het schijfje is hier te koop (via bol.com) en hier (via Spotify) te streamen!

zondag 22 december 2013

Top 5 van 2013

2013 is een jaar geweest met enorm veel goede muziekreleases. Sterker nog ik ben nog steeds zoet met de muziek van dit jaar. Er zijn veel langverwachte platen uitgekomen en een enorme hoeveelheid nieuwe bandjes. Mijn lijstje zit vol met artiesten die zich al eerder hebben bewezen, maar elk artiest uit mijn lijstje heeft zich opnieuw weten te bewijzen. Albums die ik het hele jaar ongelooflijk veel heb geluisterd en naar mijn mening ook een goede houdbaarheidsdatum hebben.



5. Tyler, the Creator - Wolf

Het succesverhaal van Tyler is er één voor de geschiedenisboekjes. Wolf is alweer de derde soloplaat van Tyler, maar is deel van de voorgaande platen. Het concept en opzet van deze platen is ongekend en getuigd van genialiteit. Tyler's nieuwe album is beter dan zijn voorgangers en is ook een stuk diverser. Bij 'Trashwang' doet Tyler samen met rapcollectief OFWKTA een gooi naar een echte relhiphop track. Hilarisch en treffend. Terwijl hij op 'IFHY' weer een hele andere kant van zichzelf laat zien. En dat allemaal met kleine details en linkjes naar een verhaal dat doorloopt in al zijn solo albums. Werkelijk geniaal. Luister: 'IFHY'


4. Sigur Rós – Kveikur

Na het vertrekken van Kjartan Sveinsson is dit de eerste plaat die Sigur Rós uitbrengt als trio. Maar ze klinken energieker, geïnspireerder en unieker dan voorheen. Waar de voorganger nog voortkabbelde op voorgaand succes is Kveikur weer een vernieuwing van de band. Het is niet hun beste plaat, maar laat wel zien dat Sigur Rós nog steeds in staat is om ongelooflijk bijzondere muziek te produceren. Luister 'Brennisteinn'

3. Queens of the Stone Age - …Like Clockwork

Een plaat die net zo strak tikt als een klok. Een prachtige oude klok met vuige klokslagen en een onheilspellende uil die de uren inluid. Alle gastmuzikanten zijn naar de achtergrond geschoven om plek te maken voor de lekkere stonerrock van Queens. Het album klinkt zoals Queens altijd heeft geklonken, maar dan nog een tikkeltje viezer, vuiger en donkerder. De nummers zijn niet alleen fijn om naar te luisteren, ze spreken ook tot de verbeelding. Nummers om je fantasie de vrije loop te laten gaan. Luister: 'I Appear Missing'

2. The Dillinger Escape Plan – One of us is the Killer

Jarenlang maakte ze alleen maar snoeiharde mathcore. Gelukkig maken ze nog steeds snoeiharde muziek, maar dit is veel meer dan alleen keihard beuken. Supersnelle ritmes vermengd met jazz-achtige drumpartijen die werkelijk een feest zijn voor elk getraind oor. Nog steeds niet voor iedereen, maar wel hun meest toegankelijke album tot nu toe. Luister 'When I Lost My Bet'

1.   Daft Punk – Random Access Memories

Na al die jaren van mysterie en geheimhouding was hij eindelijk daar. De langverwachte opvolger van Human After All. Dit keer koos Daft Punk om de computers achterwege te laten en terug te gaan naar de roots door een organische funk/electro plaat in elkaar te zetten. Vanaf de eerste secondes weten de Fransen je te boeien totdat de laatste noten in het explosieve 'Contact' zijn aangeslagen. Werkelijk fenomenaal van kop tot staart. Luister: 'Instant Crush'


Noemenswaardige albums:

Haim - Days are Gone

De drie zusjes in Haim hebben met Days are Gone een debuut afgeleverd waar weinig artiesten aan kunnen tippen. Het album is doordrenkt in pop, rock en R&B met een nostalgische twist. De meiden weten niet alleen ongelooflijk catchy refreintjes en melodieën te verzinnen, maar ze weten ook hoe ze iets eigen kunnen maken. Alles klopt op de plaat, het samenspel, de driestemmige zangpartijen en natuurlijk de muziek zelf. Hiervan wil je alleen maar meer horen. Luister: 'Falling'

King Krule - 6 Feet Beneath the Moon

Archy Marshall oftewel King Krule stond aan het eind van vorig jaar al op het prestigieuze 'Sound of 2013' van de BBC. Zijn debuutalbum is uitgebracht op zijn 19de verjaardag en sneeuwde een beetje onder. Maar wat een gaaf album heeft King Krule in zijn eentje gemaakt. Het is een eigenzinnige plaat die niet makkelijk te plaatsen valt. Een rauwe rasperige stem met een dik brits accent, hiphop achtige beats en rauw gitaarspel. Je moet ervan houden en als je dat doet, laat het je niet zo snel meer los. Het enige nadeel van het album is dat het fenomenale 'Rock Bottom' er niet op staat. Luister: 'Easy Easy'



zaterdag 14 december 2013

Live State X New Forms: vrijdag




Vrijdag
Het lijkt wel alsof de organisatie spontaan is vergeten dat dit alweer de tiende editie is van State-X New Forms, want nergens staat iets aangegeven over het heugelijke feitje. State-X New Forms is een tweedaags festival waar zowel internationale als lokale acts spelen. Er spelen vooral bandjes die een beetje anders zijn dan de meeste bands. We hebben het over vreemde genres als avant-garde, bijzondere elektronische muziek en nu-art.

I Saw the Deep
De muzikale avond begint met I Saw the Deep in het paardcafé. Zij leveren een prima show af en laten zien dat ze hun instrumenten de baas zijn. Het is mengelmoes van het beuk- en experimentele werk van Mastodon en de doorsnee stoner band. Ook hebben ze iets weg van een band als Baroness. Ze verassen met hun songs en het publiek slikt het als zoete koek. Toch weten ze niet de hele show te boeien, maar dat is dan ook het grootste minpuntje. Muzikaal steekt het goed in elkaar.

Daylight Dodger
Bij elke zaal en locatie stond een eigenaardig bericht. Iets over het zoeken van een rode dame en dan zal zij je hoger brengen. Daar begreep ik in eerste instantie niks van, totdat ik toevallig stuitte op de rode dame en van haar kreeg je een polsbandje. Vervolgens werden de gelukkigen met een polsbandje één voor één de lift in gezet voor een intiem concert met Daylight Dodger. Het is een driekoppige band die op een elektrische manier folkrock brengen. Het is voor hun gebruikelijk om een intieme setting te creëren, zodat het publiek optimaal kan genieten. Het is een originele aanpak voor deze huisband en het werkt, want iedereen luistert aandachtig. De liedjes zijn intiem, barsten van de creativiteit en laten je niet los tot het concert voorbij is.

Amenra
Na het zien van Daylight Dodger is het even wennen aan de massa. De donkere setting die Amenra heeft neergezet in de grote zaal is een letterlijke en figuurlijke tegenpool van de vriendelijke Daylight Dodger. Hun visuele show is duister en is een rode draad door het optreden heen. Hun muziek vertegenwoordigt alles dat zwartgallig is. En dat is helemaal geen zonde, want het is echt genieten. De Belgische groep trakteert ons op een lange portie doom- en sludgemetal die geen moment verveeld. De zanger blijft bij de tweede helft van het optreden gehurkt en met zijn rug tegen het publiek te zitten. Gelukkig past het in de sfeer van het concert, anders zou je denken dat de zanger contactgestoord is.

Sunn 0)))
Sunn 0))) is een band die vernoemd is naar een merk dat gitaarversterkers maakt. Vanaf de eerste seconde laten ze de hele grote zaal van het Paard dreunen. Ze spelen een genre dat drone genoemd wordt. Ze spelen op een heel andere manier dan de gros van de bandjes. Alle nummers die ze spelen gaan vloeiend in elkaar over en je zou het zelfs mediterend kunnen noemen. Zij stonden in 2007 ook al op het programma van State-X. Het is echt muziek waar je van moet houden om het te kunnen waarderen. Maar niemand kan twijfelen dat dit optreden bijzonder, bizar en imponerend is. En zo dreunen de laatste akkoorden nog even na en nemen ze al het applaus hartelijk in ontvangst.

Santa Cruz
De enige band van de avond die vertraging heeft. En dan hebben we het ook echt over een enorme vertraging. Uiteindelijk spelen ze op de tijd wanneer ze oorspronkelijk zouden ophouden met spelen. Wat een geluk dat de jongens de kleine zaal mogen afsluiten, anders zouden ze met het getreuzel niet eens meer kunnen spelen. Waarschijnlijk komt het doordat de drummer dit optreden met een heel bijzonder drumtoestel aan komt zetten. Het leek op een elektronisch drumstel, maar dan eentje voor een echte metalband. Dus niet een lief klein compact Roland drumstel, maar een beest van een drumstel. En wat een herrie kwam daar uit. Met een kleine set van een half uur spelen ze niemand meer weg, vooral na al het geweld van Amenra en Sunn 0))). Ze spelen uiteindelijk een leuk setje, maar niet meer. Volgende keer beter.

Zaterdag zullen er op State-X New Forms nog een aantal interessante bands en acts spelen, maar daar zal ik (helaas) niet bij zijn. Het is alweer uitkijken naar volgend jaar, want wat een geweldig festival is dit toch. Zeker voor herhaling vatbaar.

maandag 9 december 2013

Ojba Rasta - Friður

Ojba Rasta
Friður (2013)
Als je een blik werpt naar de albumcover dan zou je een psychedelische rockband verwachten, maar niets is minder waar. Ojba Rasta is een IJslandse band die reggae maakt. Dit feitje zal je vast overtuigen dat dit een bijzonder album is. Al is het maar om het feit dat reggae en IJsland geen synoniemen van elkaar zijn.

Buitengewoon
IJslanders worden over het algemeen niet met reggae geassocieerd. Al kun je zeggen dat de zon in de zomer niet ten onder gaat in IJsland. Maar laten we eerlijk zijn, echt warm wordt het niet in IJsland. Behalve als het aan Ojba Rasta ligt, zij zorgen voor de nodige warmte in het koude landje. Oorspronkelijk komen zij uit Reykjavík, de hoofdstad van IJsland, waar bijna alle IJslandse bandjes vandaan komen. Friður (vrede) is hun tweede muzikale uiting in twee jaar tijd. Dat is zeker indrukwekkend voor een elfkoppige band. Het album opent op een eigenaardige manier met Draumadós waar de band noch IJslands noch Jamaicaans klinkt. Hier klinken ze juist verdomd oosters en door de fluitpartij die later in het nummer voorkomt word je zelfs op een dwaalspoor gezet. Dit geeft de track namelijk een grimmige wending. Dit nummer wordt opgevolgd door het lichtvoetige Ég veit ég vona. Dit voorbeeld typeert de buitengewone en gevarieerde aard van de plaat. Toch klinkt Ojba Rasta op elk nummer onbetwistbaar als een reggaeband.

Traditioneel
Waar het vorige album één nummer in het Engels kende, is Friður dit keer volledig in het IJslands opgenomen. Het album voelt voor het grootste gedeelte aan als een reggae-album, maar door de veelzijdige orkestratie heeft het vooral raakvlakken met wereldmuziek. Echter klinkt het nergens te traditioneel of gemaakt. Ojba Rasta maakt reggae met een IJslands smaakje. Net als talloze andere IJslandse bandjes voegen ze iets toe, waardoor het een stuk beter te beluisteren is dan het gros van de reggaeplaten. Komt het omdat ze in IJsland beïnvloed worden door de natuur en de elfjes? Of komt het door de goede beheersing van hun instrumenten? Ojba Rasta heeft het het definitieve antwoord en de IJslandse oorsprong van de band zal hier ongetwijfeld iets mee te maken hebben. Je zult je nu vast afvragen, maar hoe goed is de plaat nou?

Zoet snoepje
De plaat lijkt op de eerste luisterbeurt niet zoveel meer te bieden dan een doorsnee reggae-album. De pakkende single Einhvern veginn svona  valt wel gelijk op. Je zou niet zeggen dat het album in een korte tijd is uitgebracht. Friður is als een lekker zoet snoepje met een lekkere vulling. Eerst klinkt het als een aardige reggaeplaat dat vooral weggelegd is voor de echte diehard reggae fans, maar als je eenmaal bij de vulling bent merk je hoe lekker de plaat eigenlijk is. Een echte groeiplaat dus. Hun vorige plaat heeft bij de IJslandse music awards een prijs gewonnen voor beste album cover. De cover van Friður is wederom bijzonder en past in de psychedelische zin zeker bij de plaat. Ook al zou je dat bij het eerste aanzicht niet zeggen. Het minste nummer op de plaat is Sama Tíma. Dit nummer is wel divers, maar zal waarschijnlijk niet als nieuwe single worden gekozen. Friður is een stuk sterker en meer gefocust dan zijn voorganger. De plaat is hoogstwaarschijnlijk opzettelijk na de zomer uitgebracht. Het is namelijk een plaat om de winter mee op te warmen.

Wel luisteren als je:
Zelfs in de winter skankt.
Iets origineels, maar toch herkenbaars wilt horen.
Als je alles dat met IJsland te maken heeft wil kennen.

Niet luisteren als je:
Spontaan met traumatische herinneringen wordt geconfronteerd bij het horen van fluiten.
Reggae associeert met Jamaica en daarmee uit.
Alles onder de 190 BPM langzaam vindt.

Hier is de single Einhvern veginn svona te beluisteren van de plaat Friður op Spotify. Wil je de plaat nu hebben, dan kun je bij hun platenlabel RecordRecords terecht.